Ik las net op de verjaardagskalender in het toilet dat mijn buurvrouw de 29ste van deze maand jarig had geweest. Ze is pas overleden, net toen het bekend was geworden dat bij mijn vriendin kanker was geconstateerd.
Mijn buuffie zoals ik haar altijd noemde, was meer dan een buuffie. Ze was mijn oudste vriendin en
mijn tweede moeder. Ik hield ontzettend veel van haar.
Als je dan op de verjaardagskalender kijkt en je leest haar naam, dan gaat er wel wat door je heen. Maar dat begint nu pas te komen eigenlijk. Het was even zo'n heftige tijd, en nog! Dat de verwerking even op de lange baan is geschoven.
Waarbij ik me dan gelijk afvraag hoe dat nou werkt met verwerking! Want je kunt het natuurlijk fijn wegstoppen wat veel mensen ook doen, dan hoef je niets te voelen. Dat is wel lekker makkelijk, alleen loop je dan wel de kans dat het op een andere manier vastloopt in je lichaam door klachten te ontwikkelen. Of dat de issue er jaren later alsnog uitkomt! Volgens mij kun je het beste maar meteen dealen met je gevoelens.
In een eerdere blog heb ik geschreven over pesten 3x pijn. Ik heb zelf geen leuke jeugd gehad, en toen ik na mijn scheiding eindelijk geluk vond voelde ik me labiel. Daar heb ik meteen werk van gemaakt, en wat bleek: mijn jeugd was het probleem, terwijl ik dacht dat het met mijn scheiding te maken had. Dat was iets wat ik totaal niet had verwacht. Van mezelf wist ik wel dat over mijn jeugd en het pesten praten nooit gemoeid ging zonder tranen en het liefste praatte ik er niet over.
Nu heb ik mijn jeugd wel verwerkt ik kan erover praten, soms nog wel emotioneel, maar het voelt als een litteken. Een wond wat geheeld is.
Nu op naar de volgende verwerking, ik ga ervoor!
